پایگاه‌های داده، به عنوان زیرساخت‌های حیاتی در ذخیره‌سازی و مدیریت حجم عظیمی از اطلاعات، معمولاً این داده‌ها را در چندین جدول سازماندهی می‌کنند. در این مطلب از سری مطالب آموزشی وبلاگ پارس وی دی اس به انواع کلید در پایگاه داده می‌پردازیم.
هر جدول ممکن است هزاران سطر داشته باشد و طبیعی است که برخی از این سطرها حاوی اطلاعات تکراری یا اضافی باشند. این مسئله می‌تواند منجر به کاهش کارایی، افزایش حجم داده‌ها و دشواری در مدیریت اطلاعات شود. برای حل این مشکلات و تضمین صحت و یکپارچگی داده‌ها، استفاده از کلیدهای پایگاه داده اهمیت بسیار زیادی دارد.
کلیدهای SQL نقش مهمی در تضمین یکتایی هر سطر، جلوگیری از تکرار اطلاعات و برقراری ارتباط مؤثر بین جداول مختلف ایفا می‌کنند. با استفاده صحیح از انواع کلیدها، می‌توان ساختار پایگاه داده را بهینه‌تر کرد و عملیات جستجو، به‌روزرسانی و حذف را سریع‌تر و مطمئن‌تر انجام داد. آشنایی با انواع کلیدهای پایگاه داده و کاربردهای هر یک، برای توسعه‌دهندگان و مدیران پایگاه داده ضروری است.
انواع کلیدهای پایگاه داده در سیستم‌های رابطه‌ای:
در سیستم‌های رابطه‌ای، هفت نوع کلید اصلی وجود دارد که هر یک کاربرد و ویژگی‌های خاص خود را دارند:
- کلید اصلی (Primary Key):
این کلید، شناسه منحصربه‌فرد هر رکورد در جدول است و نباید شامل مقادیر خالی (NULL) باشد. معمولاً برای شناسایی یکتای هر سطر از آن استفاده می‌شود و نقش مهمی در ایجاد روابط بین جداول ایفا می‌کند. مثلاً شماره شناسنامه یا شماره آیتم می‌تواند به عنوان کلید اصلی باشد. - کلید کاندیدا (Candidate Key):
مجموعه‌ای از ستون‌ها است که هر کدام به صورت مستقل می‌توانند نقش کلید اصلی را ایفا کنند. هر جدول ممکن است چند کلید کاندیدا داشته باشد، ولی تنها یکی به عنوان کلید اصلی انتخاب می‌شود. برای مثال، شماره ملی و شماره پاسپورت هر دو می‌توانند کلیدهای کاندیدا باشند. - ابرکلید (Super Key):
مجموعه‌ای از ستون‌ها است که می‌تواند هر رکورد را به صورت یکتا شناسایی کند. ابرکلید ممکن است شامل ستون‌های اضافی باشد که لزوماً برای شناسایی یکتا نیاز نیستند، اما در کل، هر کلید اصلی نمونه‌ای خاص از ابرکلید است. به عنوان مثال، تمام ستون‌های یک جدول به همراه یک ستون اضافی ممکن است ابرکلید باشند. - کلید خارجی (Foreign Key):
ستونی است که در یک جدول قرار دارد و به کلید اصلی جدول دیگری ارجاع می‌دهد. این کلید نقش مهمی در برقراری روابط و حفظ یکپارچگی داده‌ها در پایگاه‌های رابطه‌ای دارد. برای مثال، ستون «کد دسته‌بندی» در جدول محصولات که به «کد دسته‌بندی» در جدول دسته‌بندی‌ها ارجاع می‌دهد. - کلید مرکب (Composite Key):
ترکیبی از چند ستون است که با هم، هر رکورد را به صورت یکتا شناسایی می‌کنند. این نوع کلید زمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد که هیچ یک از ستون‌های جداگانه نمی‌تواند رکورد را یکتا کند. مثلاً، ترکیب «تاریخ» و «شماره فاکتور» می‌تواند یک کلید مرکب باشد. - کلید جایگزین (Alternate Key):
کلیدی است که در فهرست کلیدهای کاندیدا قرار دارد ولی به عنوان کلید اصلی انتخاب نشده است. این کلیدها می‌توانند در مواردی به عنوان جایگزین برای کلید اصلی مورد استفاده قرار گیرند، مثلاً شماره تلفن که در برخی موارد یکتا است ولی به عنوان کلید اصلی در نظر گرفته نمی‌شود. - کلید یکتا (Unique Key):
ستونی است که مقادیر آن باید یکتا باشند، اما ممکن است اجازه داشته باشد مقادیر خالی (NULL) را نگه دارد. این نوع کلید برای اطمینان از یکتایی داده‌ها در ستون‌های خاص کاربرد دارد، مانند شماره حساب بانکی یا شناسه کاربر.
اهمیت صحیح پیاده‌سازی کلیدها در SQL:
پیاده‌سازی درست و به‌موقع انواع کلیدها در ساختار پایگاه داده، نقش حیاتی در جلوگیری از تکرار داده‌ها، بهبود سرعت عملیات جستجو و به‌روزرسانی و حفظ یکپارچگی داده‌ها دارد. علاوه بر این، در طراحی سیستم‌های پایگاه داده مدرن، استفاده از کلیدهای مناسب، به توسعه سیستم‌های مقیاس‌پذیر و قابل نگهداری کمک می‌کند.
در نتیجه، آشنایی دقیق با انواع کلیدها و کاربردهای آن‌ها، پایه‌ای اساسی برای طراحی و مدیریت کارآمد پایگاه‌های داده است. این دانش نه تنها به بهبود عملکرد سیستم کمک می‌کند بلکه از بروز خطاهای مربوط به تداخل داده‌ها و ناسازگاری‌ها جلوگیری می‌نماید.
در ادامه، هر یک از این کلیدها را به تفصیل بررسی و مثال‌هایی از کاربردهای عملی آن‌ها ارائه می‌دهیم تا درک عمیق‌تری از نقش و اهمیت هر یک در مدیریت پایگاه داده‌ها کسب کنید.
ابرکلید (Super Keys) ابرکلیدها مجموعه‌ای از یک یا چند ویژگی (Attribute) هستند که به تنهایی قادر به شناسایی یکتای هر تاپل (رکورد) در یک جدول می‌باشند.
در واقع، یک ابرکلید ممکن است شامل ویژگی‌های متعددی باشد، اما هیچ‌یک از این ویژگی‌ها به‌تنهایی نمی‌تواند یکتایی رکوردها را تضمین کند. به همین دلیل، ترکیب چندین ویژگی در کنار هم تشکیل می‌شود تا بتوانند رکوردهای جدول را به طور یکتا مشخص کنند. ابرکلیدها نقش حیاتی در طراحی پایگاه داده دارند، زیرا پایه و اساس تعیین کلیدهای کاندید و کلید اصلی را شکل می‌دهند.
مثال‌های عملی از ابرکلید:
فرض کنید جدولی با ساختار زیر دارید:
| Id | Name | Gender | City | Dep_Id | |
| ۱ | Ali Reza | Male | Tehran | [email protected] | ۱ |
| ۲ | Maryam | Female | Shiraz | [email protected] | ۲ |
| ۳ | Hossein | Male | Isfahan | [email protected] | ۱ |
| ۴ | Fatemeh | Female | Mashhad | [email protected] | ۳ |
| ۵ | Ahmad | Male | Tabriz | [email protected] | ۲ |
در این مثال، ستون Id شناسه منحصربه‌فرد هر کارمند است و به عنوان یک ابرکلید می‌تواند رکوردهای جدول را به صورت یکتا شناسایی کند. اما ابرکلیدهای دیگری هم می‌توانند وجود داشته باشند، از جمله:
(Id, Name)(Id, Email)(Id, Name, Email)
تمام این ترکیبات، چون شامل ستون Id هستند که به تنهایی یکتا است، می‌توانند رکوردهای جدول را مشخص کنند. ویژگی‌هایی مانند Email نیز منحصر به فرد است و می‌تواند به عنوان یک ابرکلید مستقل در نظر گرفته شود، زیرا ایمیل هر کاربر معمولاً یکتا است.
اهمیت و کاربردهای ابرکلید:
- پایه‌گذاری کلیدهای کاندید و کلید اصلی: ابرکلیدها نشان می‌دهند کدام مجموعه ویژگی‌ها می‌تواند رکوردها را به صورت یکتا شناسایی کند.
- طراحی جداول و جلوگیری از تکرار: شناسایی مجموعه‌های ویژگی‌های کلیدی، در جلوگیری از وارد کردن رکوردهای تکراری مؤثر است.
- پشتیبانی از روابط بین جداول: ابرکلیدها در تعریف روابط و کلیدهای خارجی نقش دارند.
کلیدهای کاندید (Candidate Keys):
کلید کاندید مجموعه‌ای از ویژگی‌ها است که به تنهایی قادر است رکوردهای جدول را یکتا کند، بدون آنکه ویژگی‌های اضافی در آن باشد. هر جدول حداقل باید یک کلید کاندید داشته باشد. این کلیدها زیرمجموعه‌ای از ابرکلیدها هستند و حداقل ویژگی‌ها را برای شناسایی یکتا دارا می‌باشند.
ویژگی‌های کلید کاندید:
- هر مقدار در کلید کاندید باید یکتا و غیر تهی (Non-null) باشد.
- هیچ ویژگی در کلید کاندید نباید قابل حذف باشد بدون آنکه یکتایی حفظ شود (قابلیت حداقلی بودن).
- هر جدول باید حداقل یک کلید کاندید داشته باشد.
مثال‌های بیشتر:
در مثال قبل، ستون‌های Id و Email هر دو می‌توانند کلید کاندید باشند، چرا که هر دو یکتا و غیر تهی هستند. اما اضافه کردن ویژگی‌هایی مانند City یا Gender به این کلیدها، آن‌ها را از حالت کلید کاندید خارج می‌کند زیرا این ویژگی‌ها تکراری و غیر یکتا هستند و نمی‌توانند یکتا بودن رکوردها را تضمین کنند.
کلید اصلی (Primary Key):
کلید اصلی، یکی از کلیدهای کاندید است که توسط مدیر پایگاه داده (DBA) انتخاب می‌شود تا به عنوان شناسه یکتا برای رکوردهای جدول مورد استفاده قرار گیرد. این کلید نقش مهمی در عملیات‌های درج، به‌روزرسانی و جستجو دارد و معمولاً در طراحی نرم‌افزارهای پایگاه داده نقش کلیدی ایفا می‌کند.
انتخاب کلید اصلی:
- معمولاً یکی از کلیدهای کاندید که بهترین ویژگی‌ها را دارد، انتخاب می‌شود.
- کلید اصلی باید ثابت و غیر قابل تغییر باشد تا کارایی و صحت پایگاه داده حفظ شود.
روش‌های تعریف کلید اصلی:
دو روش اصلی برای تعیین کلید اصلی وجود دارد:
- اضافه کردن قید کلید اصلی پس از تعریف ویژگی‌ها:
|
1 2 3 |
ALTER TABLE employees ADD CONSTRAINT pk_employee PRIMARY KEY (ID); |
ID، قید کلید اصلی به آن افزوده می‌شود. اگر سعی کنید رکوردی با مقدار تکراری در ID وارد کنید، خطا صادر می‌شود.
- تعریف کلید اصلی هنگام ایجاد جدول:
|
1 2 3 4 5 6 7 |
CREATE TABLE employees ( ID INT NOT NULL, Name VARCHAR(50), Email VARCHAR(100), PRIMARY KEY (ID) ); |
|
1 2 3 4 5 6 |
CREATE TABLE orders ( OrderID INT NOT NULL, ProductID INT NOT NULL, PRIMARY KEY (OrderID, ProductID) ); |
نکات مهم:
- تمام ویژگی‌های کلید اصلی باید غیر تهی (NOT NULL) باشند.
- کلیدهای کاندید و کلید اصلی باید مقادیر یکتا و غیر تکراری داشته باشند.
- هر جدول باید حداقل یک کلید کاندید داشته باشد.
- انتخاب کلید اصلی باید بر اساس بهترین ویژگی برای شناسایی یکتا انجام شود تا عملیات‌های پایگاه داده بهینه‌تر و مؤثرتر انجام گیرد.
در نتیجه، ابرکلیدها و کلیدهای مرتبط نقش کلیدی در طراحی و مدیریت پایگاه داده‌ها دارند و تعیین صحیح آن‌ها، سلامت و کارایی سیستم‌های اطلاعاتی را تضمین می‌کند.
کلیدهای جایگزین (Alternate Keys) یا ثانویه (Secondary Keys):
کلیدهای جایگزین به کلیدهای کاندیدایی گفته می‌شوند که به عنوان کلید اصلی (Primary Key) در جدول انتخاب نشده‌اند. در طراحی پایگاه داده، هر جدول ممکن است چندین کلید کاندیدایی داشته باشد، اما تنها یکی از آن‌ها به عنوان کلید اصلی تعیین می‌شود. سایر کلیدهای کاندیدایی، نقش کلیدهای ثانویه یا جایگزین را ایفا می‌کنند. این کلیدها می‌توانند هر رکورد را در جدول به‌طور یکتا شناسایی کنند، اما به دلایل مدیریتی یا طراحی، به عنوان کلید اصلی انتخاب نمی‌شوند.
برای نمونه، فرض کنید در جدول کاربران (Users)، ستون‌های ID و Email هر دو ویژگی‌های یکتا (Unique) دارند. اگر تصمیم گرفته شود که ID به عنوان کلید اصلی انتخاب شود، ستون Email به عنوان کلید ثانویه یا جایگزین شناخته می‌شود. این کلیدهای ثانویه در مواردی مانند جست‌وجوی سریع، محدود کردن دسترسی‌ها یا ایجاد روابط دیگر در پایگاه داده کاربرد دارند.
توضیحات بیشتر:
- هر جدول تنها یک کلید اصلی دارد، اما ممکن است چندین کلید ثانویه وجود داشته باشد.
- کلیدهای ثانویه می‌توانند در ایجاد روابط (مانند کلید خارجی) مورد استفاده قرار گیرند.
- وجود کلیدهای جایگزین، انعطاف‌پذیری در طراحی پایگاه داده را افزایش می‌دهد و امکان جست‌وجوی سریع‌تر بر اساس ویژگی‌های مختلف را فراهم می‌کند.
کلید خارجی (Foreign Key):
کلید خارجی، ویژگی (Attribute) است که در یک جدول (جدول میزبان یا Child Table) به عنوان مرجع به کلید اصلی در جدول دیگری (جدول والد یا Parent Table) اشاره می‌کند. این ارتباط، رابطه‌ای منطقی بین دو جدول برقرار می‌سازد و نقش اساسی در نرمال‌سازی و یکپارچگی داده‌ها ایفا می‌کند.
به عنوان نمونه، فرض کنید جدولی به نام Employee داریم که اطلاعات شخصی کارکنان را نگهداری می‌کند، و جدولی دیگر به نام Department که اطلاعات مربوط به بخش‌های کاری را ذخیره می‌کند. در جدول Employee، می‌توان ستونی به نام Dep_Id تعریف کرد که به Id در جدول Department اشاره دارد. این ستون، کلید خارجی است و رابطه بین کارکنان و بخش‌های کاری را برقرار می‌کند.
نمونه کد:
|
1 2 3 4 |
ALTER TABLE Employee ADD CONSTRAINT fk_department FOREIGN KEY (Dep_Id) REFERENCES Department(Id); |
کاربردهای کلید خارجی:
- ایجاد روابط بین جداول، که منجر به ساختارهای سلسله‌مراتبی و منطقی می‌شود.
- تضمین یکپارچگی داده‌ها؛ مثلاً نمی‌توان یک کارمند را به بخشی ارجاع داد که وجود ندارد.
- تسهیل عملیات به‌روزرسانی و حذف، به‌ویژه در مواردی مانند حذف یک بخش، که می‌تواند به صورت خودکار رکوردهای مربوطه در جدول کارکنان را نیز مدیریت کند.
- کاهش خطای داده‌ها و جلوگیری از ناسازگاری‌های اطلاعاتی مانند ثبت کارمندی با بخش ناموجود.
مثال کاربردی: فرض کنید اگر بخش بازاریابی (Marketing) در جدول Department به مکان جدیدی در شهر شیراز منتقل شود، تنها کافی است مکان در جدول Department تغییر کند. دیگر نیاز نیست تک‌تک رکوردهای جدول Employee به‌روزرسانی شوند، چون رابطه بین جداول مبتنی بر کلید خارجی است و تغییر در جدول والد به صورت خودکار در جداول مرتبط منعکس می‌شود.
کلید مرکب (Composite Key):
کلید مرکب، ترکیبی از دو یا چند ویژگی (Attribute) است که با هم به عنوان کلید اصلی یا کلید کاندید عمل می‌کنند. در برخی موارد، هیچ یک از ویژگی‌های منفرد نمی‌تواند به تنهایی تاپل‌های جدول را به‌طور یکتا شناسایی کند، بنابراین باید ترکیب آن‌ها استفاده شود.
مثال: جدولی مانند Transactions را در نظر بگیرید که شامل ستون‌های Transaction_Id، Product_Id، Customer_Id، Product و Quantity است. در این حالت، هیچ‌کدام از ویژگی‌های Transaction_Id یا Product_Id به تنهایی نمی‌تواند یکتایی رکوردها را تضمین کند، اما ترکیب این دو می‌تواند چنین تضمینی را ایجاد کند.
به جدول زیر توجه کنید:
| Transaction_Id | Product_Id | Customer_Id | Product | Quantity |
| T1002 | P101 | C1001 | Smartphone | ۲ |
| T2003 | P102 | C1002 | Laptop | ۱ |
| T1002 | P101 | C1001 | Smartwatch | ۳ |
| T3001 | P103 | C1003 | Smartphone | ۲ |
| T3001 | P102 | C1002 | Smartwatch | ۲ |
در این جدول، ترکیب Transaction_Id و Product_Id، کلید مرکب است و تضمین می‌کند که هر سطر منحصربه‌فرد است. اگر یکی از این ویژگی‌ها حذف یا تغییر کند، نمی‌تواند به تنهایی یکتایی رکوردها را تضمین کند، بلکه باید هر دو با هم در نظر گرفته شوند.
نکته مهم:
- کلید مرکب می‌تواند هم به عنوان کلید اصلی و هم به عنوان کلید خارجی در جداول دیگر استفاده شود.
- در طراحی پایگاه داده، انتخاب کلید مرکب باید بر اساس نیازهای یکتایی داده‌ها و روابط بین جداول صورت گیرد.
کلید یکتا (Unique Key):
کلید یکتا یک ستون یا مجموعه‌ای از ستون‌ها است که هر رکورد در جدول را به صورت یکتا شناسایی می‌کند. تمام مقادیر در این کلید باید منحصر به فرد باشند، به این معنی که هیچ دو رکورد نمی‌توانند مقادیر تکراری در ستون‌های مربوطه داشته باشند.
تفاوت اصلی بین کلید یکتا و کلید اصلی (Primary Key) در این است که کلید یکتا می‌تواند تنها یک مقدار null داشته باشد، در حالی که کلید اصلی نمی‌تواند مقدار null باشد. این نوع کلید معمولاً در موارد خاص مورد استفاده قرار می‌گیرد، مثلاً زمانی که نیاز است چندین ستون به صورت ترکیبی یکتا باشند یا در مواردی که به دلایل فنی نمی‌توان از کلید اصلی برای شناسایی رکوردها استفاده کرد.
در مواردی که نیاز به شناسایی یکتای رکوردها بدون محدودیت بر روی مقادیر null دارید، استفاده از کلید یکتا بسیار مفید است. همچنین، در طراحی بانک‌های اطلاعاتی، کلید یکتا می‌تواند نقش مهمی در حفظ یکپارچگی داده‌ها و جلوگیری از تکرار رکوردها ایفا کند.
تفاوت با کلید اصلی:
- کلید یکتا می‌تواند مقدار null داشته باشد، اما کلید اصلی نمی‌تواند.
- معمولاً در مواردی استفاده می‌شود که نیاز به یکتایی است، اما نمی‌خواهید آن ستون نقش کلید اصلی را ایفا کند.
- در برخی سیستم‌ها، چندین کلید یکتا می‌توانند در یک جدول وجود داشته باشند.
مثال: فرض کنید در جدول کاربران، ستونی به نام NationalID وجود دارد که باید در هر رکورد منحصر به فرد باشد، اما ممکن است در برخی موارد مقدار null داشته باشد (مثلاً کاربرانی که شناسانه ملی ندارند). در این حالت، می‌توان این ستون را با محدودیت یکتا (Unique Constraint) تعریف کرد.
مزایای کلید یکتا:
- جلوگیری از وارد کردن رکوردهای تکراری.
- امکان استفاده در عملیات جست‌وجو و فیلتر کردن داده‌ها.
- انعطاف‌پذیری بیشتر در طراحی پایگاه داده، مخصوصاً زمانی که کلید اصلی نمی‌تواند تمامی نیازهای یکتایی را برآورده کند.
در نتیجه، در طراحی پایگاه داده‌ها، شناخت و استفاده صحیح از کلیدهای مختلف—از جمله کلیدهای جایگزین، خارجی، مرکب و یکتا—برای تضمین صحت، یکپارچگی و کارایی سیستم اهمیت زیادی دارد. هر نوع کلید نقش خاصی در ساختار و عملیات پایگاه داده ایفا می‌کند و انتخاب درست آن‌ها، کلید موفقیت در مدیریت داده‌ها است.
نکات مهم درباره کلید یکتا:
- می‌تواند شامل مقادیر null باشد، ولی فقط یک بار در جدول.
- اغلب در مواقعی استفاده می‌شود که کلید اصلی قابل اعمال نیست یا نیاز به یکتایی در چند ستون است.
- در پایگاه‌های داده رابطه‌ای، محدودیت‌های کلید یکتا توسط دستور UNIQUE در SQL تعریف می‌شود.
جدول انواع کلیدها در دیتابیس:
| هدف | خصوصیات | نوع کلید |
|---|---|---|
| به طور منحصر به فرد ردیف‌ها را در جدول شناسایی می‌کند | می‌تواند شامل صفات تکراری باشد | ابر کلید |
| ردیف‌ها را به طور منحصر به فرد شناسایی می‌کند، زیرمجموعه‌ای از ابر کلید است | فقط شامل صفات ضروری است | کلید کاندید |
| ردیف‌ها را به طور منحصر به فرد در جدول شناسایی می‌کند | منحصر به فرد و غیر قابل تهی بودن | کلید اصلی |
| می‌تواند برای اهداف ثانویه مورد استفاده قرار گیرد | به عنوان کلید اصلی انتخاب نشده است | کلید ثانویه |
| ردیف‌ها را به طور منحصر به فرد شناسایی می‌کند | بیش از یک صفت دارد | کلید مرکب |
| حفظ تمامیت ارجاعی، برقرار کردن روابط | به کلید اصلی در جدول دیگری مرتبط است | کلید خارجی |
| تشکیل کلید اصلی در مواقعی که ساخت کلید با دیگر ویژگی‌ها ممکن نباشد | مشابه کلید اصلی است اما با (حداکثر) یک مقدار null | کلید یکتا |
جمع بندی:
در این مقاله با اهمیت انواع کلیدها در SQL آشنا شدیم، نحوه پیاده‌سازی هر یک در SQL را بررسی کردیم و تفاوت‌های میان آن‌ها را تحلیل کردیم. هر یک از این کلیدها نقش حیاتی در طراحی و مدیریت پایگاه داده‌ها ایفا می‌کنند و کمک می‌کنند تا دقت، یکپارچگی و کارایی سیستم حفظ شود.
انتخاب کلید مناسب تأثیر مستقیم بر صحت و کارایی بانک اطلاعاتی دارد؛ بنابراین، هنگام طراحی جداول و روابط، لازم است ویژگی‌های هر نوع کلید به دقت بررسی شود تا بهترین گزینه انتخاب گردد. تسلط بر مفاهیم کلیدها، شما را در مسیر تبدیل شدن به یک متخصص حرفه‌ای در مدیریت پایگاه داده یاری می‌کند و پایه‌ای مستحکم برای توسعه سیستم‌های داده‌پایه فراهم می‌آورد.
سؤالات متداول:
کلید اصلی (Primary Key) چیست و چه ویژگی‌هایی دارد؟
کلید اصلی (Primary Key) ستونی است که به صورت یکتا هر رکورد در جدول را شناسانده و نمی‌تواند دارای مقادیر خالی (NULL) باشد. این کلید تضمین می‌کند که هر رکورد در جدول منحصر به فرد است و برای شناسایی و ارجاع به رکوردها استفاده می‌شود.
تفاوت بین کلید خارجی (Foreign Key) و کلید اصلی چیست؟
کلید خارجی (Foreign Key) ستونی است که به کلید اصلی در جدول دیگر ارجاع می‌دهد تا رابطه بین جداول برقرار شود. در حالی که کلید اصلی، هر رکورد را به صورت منحصر به فرد شناسایی می‌کند، کلید خارجی نقش لینک‌دهنده بین جداول را دارد و ارتباط بین داده‌ها را برقرار می‌کند.
کلید کاندید (Candidate Key) چیست و چه تفاوتی با کلید اصلی دارد؟
کلید کاندید (Candidate Key) ستونی است که می‌تواند به عنوان کلید اصلی انتخاب شود؛ یعنی هر کدام از این کلیدها یکتا هستند و قابلیت شناسایی هر رکورد را دارند. تفاوت اصلی این است که در یک جدول ممکن است چند کلید کاندید وجود داشته باشد، اما فقط یکی از آن‌ها به عنوان کلید اصلی انتخاب می‌شود.
